Marcus, cuius pater agricola erat, in agris a prima luce ad solis occasum laborabat. Frumentum cogebat quod ad urbem Romam carris portabatur. Hoc iter facere saepe cupiebat quod Romam non viderat.
Olim pater, "Quod, mi fili, " inquit, "mihi auxilium multos dies dedisti, te mecum ad urbem ducam." Ubi frumentum coactum est, a villa discesserunt. Post quinque horas pater filiusque eius in viis urbis ambulabant. Ibi homines qui ab omnibus provinciis convenerant viderunt.
Eo die per Viam Sacram cum militibus veniebat in triumpho imperator clarus. Propter eius adventum magni clamores civium audiebantur. Marcus servum vidit qui gladium post tergum tenebat et ad imperatorem currebat. Magna voce Marcus clamavit, "Spectate, Romani! Illum servum malum capite! Ducem nostrum interficiet. Vidi...!" Sed servus non iam aderat. Fugerat!
Marcus, quod vitam ducis servaverat, ab omnibus laudatus est et ob virtutem magnum praemium accepit.
No comments:
Post a Comment